„Wielkie piękno” to wizualnie oszałamiająca, kontemplacyjna podróż przez
Rzym i życie głównego bohatera filmu, Jepa Gambardelli, starzejącego się
dziennikarza i pisarza, który po latach hedonistycznego życia zaczyna
rozliczać się ze swoją przeszłością. Słynący z ironicznego dystansu i
bycia stałym bywalcem elitarnych przyjęć, Jep z pozornym spokojem
dryfuje przez świat włoskiej wyższej sfery. Jednak pod powierzchnią
blichtru, rozmów o sztuce i filozofii kryje się głęboka tęsknota za
autentycznym pięknem i duchowym spełnieniem.

Film Paolo Sorrentino jest nie tylko melancholijną medytacją nad
przemijaniem i pustką życia towarzyskiego, lecz także listem miłosnym do
Rzymu – miasta pełnego kontrastów, historii i ukrytych cudów. Rzym,
nostalgiczny i okrutny, staje się równorzędnym bohaterem. Jego zabytki,
ulice i życie nocne tworzą kontrast między historycznym pięknem a
współczesną dekadencją. Stylowa reżyseria, wyrafinowane zdjęcia i
symboliczne obrazy tworzą razem film, który bywa porównywany do dzieł
Federica Felliniego, zwłaszcza do „Słodkiego życia”.